Na afloop van de bijeenkomst spraken we met Martijn Dahmeijer over de uitdagingen waar de regio Haaglanden voor staat en het proces dat is gestart om deze uitdagingen aan te pakken.
“Het is allereerst belangrijk om te benadrukken dat de duurzaamheid van ons jeugdhulpstelsel onder druk staat. De uitdaging van kostenbeheersing is zeker niet eenvoudig, maar we hebben geen keus. We streven naar kostenbeheersing, maar dat mag niet ten koste gaan van de kwaliteit van zorg. Ook dat wil ik benadrukken. De inhoud, dus de kern van waarvoor we het doen, mogen we niet uit het oog verliezen.”
Het vraagstuk is niet nieuw. Het onderzoek van Sharon Stellaard laat zien hoe al 50 jaar lang herhaaldelijk maatregelen zijn genomen, steeds in nieuwe beleidstaal, maar die feitelijk de negatieve effecten van het vorige beleid moesten repareren. Wat maakt het huidige proces anders dan eerdere pogingen tot kostenbeheersing?
Een positieve ontwikkeling is ook dat onze zoektocht naar oplossingen steeds meer wordt ondersteund door actuele data.
“We kiezen er nu voor om gericht te kijken naar oplossingen die echt effectief zijn. Ik vergelijk het met een kluwen wol met verschillende draden en knopen. Je kunt wel hard aan een uiteinde trekken, maar dat maakt het alleen maar erger. Het is verstandiger om met geduld de draden te ontwarren bij de grootste knooppunten. Dit doen we echt in samenwerking met alle gemeenten, gesteund op alle niveaus, en samen met onze externe partners in het jeugdhulpveld. Een positieve ontwikkeling is ook dat onze zoektocht naar oplossingen steeds meer wordt ondersteund door actuele data.
We beginnen zeker niet vanaf nul. Als je onze regiovisie met het bijbehorende uitvoeringsplan legt naast de Hervormingsagenda en de oplossingsrichtingen die we nu onderzoeken, zie je een duidelijke rode draad. Het werk tot nu toe, is niet voor niet geweest. Neem bijvoorbeeld het thema Jeugdhulp met verblijf. In de regiovisie hadden we de ambitie "Zo thuis mogelijk opgroeien" opgenomen. We willen natuurlijk nog steeds dat elk kind gewoon in de geborgenheid van het eigen gezin kan opgroeien. Het verwezenlijken van die ambitie kan goed samengaan met kostenbeheersing. Daaraan wordt ook al hard gewerkt, onder meer via Toekomstscenario Kind- en Gezinsbescherming en de omvorming van JeugdzorgPlus.
Ook zie ik lokaal hoopvolle ontwikkelingen, zoals initiatieven van gemeenten gericht op armoedebestrijding, kansengelijkheid en wijkgerichte ondersteuning van gezinnen en jongeren. Deze integrale benadering is noodzakelijk voor het verminderen van het gebruik van lichte hulp en ondersteuning. Op dat vlak kunnen we van elkaar leren als gemeenten.
Kortom, ik ben hoopvol over de mogelijkheden om oplossingen te vinden. Tegelijkertijd zie ik ook spanningen in het proces. Er zullen keuzes gemaakt moeten worden, maar dat doen we niet overhaast. In september vorig jaar zijn we gestart met een pressurecooker-bijeenkomst, gevolgd door een 24-uurssessie in december, en werkgroepen en ontwikkeltafels in januari en februari om de knopen te ontwarren. Op 28 maart zullen onze wethouders tijdens het bestuurlijk overleg een aantal beslissingen nemen, waarmee de focus voor de komende tijd bepaald zal worden.”